Statistika
isə kütləvilik, artım, tarix və norma deməkdir. İnsanların istintaq
orqanlarında, polis idarələrində, güc strukturlarının zirzəmilərində, orduda
işgəncə ilə qətlə yetirilməsi müharibə vaxtı səngərlərdə döyüşçülərin ölüm xəbəri
kimi adiləşib.
Biz
Eldar Novruzov çürüdülərək öldürüləndə səbr etdik, Daşkəsəndə 7 əsgər gülləboran
olanda ümid etdik, Pərviz İsgəndərlinin daxili orqanları satışa çıxarılanda
dözdük, Turac Zeynalov vəhşətini görəndə bu sondur düşündük, Pərviz Mikayılov asılanda
isə daha yetər söylədik. Çox çəkmədi ki, üç ayın əsgəri Ceyhun Qubadovun
meyitinin anasının üstünə “ürək çatışmazlığı” adı ilə göndərildiyini
eşitdik.
Və bu son deyil - normadır. Cəzasızlıq mühitində bu
hallar nə azalacaq, nə də son qoyulacaq. Bir həftə sonra həbsdə, orduda və ya güc
qurumlarının “padval”ında məhv edilərək ailəsinə cəsədi verilən vətəndaşın xəbəri
çıxsa daha təəccüblənməyin.
Çünki
C.Qubadov da statistikaya çevrilən cinayətlərdən biri idi və növbə ilə hakimiyyət
hər evə “qara kağız” göndərəcək. Çünki Azərbaycanda əsgəri söyürlər. Azərbaycanda
əsgərə işgəncə verirlər. Azərbaycanda əsgərin ana-bacısını təhqir edirlər. Azərbaycanda
əsgərin diş fırçasını, ayaqqabısını, mobil telefonundan konturunu, pulunu, mənəviyyatını,
şəxsiyyətini əlindən alırlar. Azərbaycanda əsgəri öldürürlər.
Azərbaycan
hərbçiləri əsgər öldürür - Azərbaycan əsgərini. Azərbaycan ordusunda əsgər
kişilik, mərdlik, vətənpərvərlik, ailəni, torpağı, xalqı qorumaq məktəbi
keçmir. Bunu birmənalı şəkildə qəbul edin, əzizlərim. Azərbaycan o ölkədir ki, əsgər
komandirini, zabitini söyür - qəzəbindən, hiddətindən, ona verilən əzablardan, incidilməkdən.
Komandirini sevən əsgər yoxdur, ola da bilməz. Ceyhun Qubadov da onlardan biri
idi. Bezdiriblər, sıxışdırıblar, döyüblər, alçaldıblar, öz işlərini ona gördürməyə
məcbur ediblər. Orduda xidmətə nifrət yaradıblar.
Qüruruna
sığışdırmayıb, məğrur dayanıb, döyüblər, işgəncə veriblər, ürəkləri soyumayıb axırda
öldürüblər. Kim nə necə istəyir elə qəbul etsin - amma hərbi xidmət başqasının
corabını yumaq, ayaqqabısının bağını bağlamaq, komandirə su gətirmək,
“molodoy-dembil” iyerarxiyası deyil. Nə vaxta qədər bu sərsəm, iyrənc ordu
“sistemi” davam edəcək? Məqsədiniz nədir? Deyin bilək. İndi hansı valideyn
oğlunu hərbiyə göndərəcək?
Sadəcə,
Ceyhun Qubadovun ölümü müstəqil Azərbaycanın tarixindəki növbəti nakişilikdir.
Qubadovun evində artıq başıpapaqlı qalmadı. Di, indi danışın da. Ramil Səfərovdan, dolmanın bizim xörək olmasından, “Sarı gəlin”dən,
İsa bulağından, “Eurovision”dan, erməni idmançıya olimpiyada qalib gəlməkdən.
Heç utanırsınızmı? Vicdanınız sızıldayırmı? Bu ölkənin hər tərəfinə daş
hasarlar çəkmisiniz, səkilərə mərmər daşlar hörmüsünüz. Amma orduya sağlam göndərilib,
meyiti gətirilən əsgərlərin valideynləri onlara baş daşı qoymağa da pul tapmır.
Ceyhun buna bariz nümunədir.
Yanvarın
10-da izlədiyim sujetdə hansısa xırdabuynuzlu məmur telefonda baş daşı üçün min
dollar ailəsinə göndərəcəyindən ürəkdolusu danışırdı. Ailəsi isə pul yox,
qatili tələb edirdi. Qatil tapılacaq, fərd olaraq kimsə formal olaraq cəzalandırılacaq.
Bu heç nəyi dəyişməyəcək.
P.S. Mənsə bütün baş verənlərin günahını
insanlığa düşmən kəsilən SSRİ-də görürəm. Stalinin vaxtında “soldat”ı döyürdülər,
Xruşşovun dövründə əsgərin daxili orqanları xaricə satırdılar, Brejnev daha mənfur
idi - orduda “dedovşina”ya göz yumurdu, əsgərlərin yeməyini, maaşını əlindən
alırdı, hətta onun rəhbərliyində sifəti çürüdülən əsgərə sahib çıxmırdılar...
P.S.S. Bu günlərdə “facebook”da qarşıma
çıxan replika xarakterli şeir isə bu illərimizi təsvir edir:
Vətən məni yetişdirib bu orduya yolladı
Ordu məni tələf edib, ailəmə ismarladı...
Комментариев нет:
Отправить комментарий